الغنی فی الغربه وطن، الفقر فی الوطن غربه.
توانگری در غربت، هم چون در وطن بودن است و فقر در وطن، در غربت زیستن.
یعنی مردم به ناروا گرد توانگر اجتماع میکنند و به او روی میآورند. گویی که یکی از آنها است. و از فقیر دوری میکنند گویی که هیچ نسبتی با او ندارند. این رسم روزگار است که امام علی، علیهالسلام، به زبان ملامت از آن سخن میگوید.
اسلام در مقام پاسخگویی به تمام نیازهای روحی و جسمی بشر، در این زمینه نیز دستورهایی داده است. امام رضا علیه السلام می فرماید:از لذتهای دنیا، برای خود سهمی برگزینید، و خواسته های مشروع خود را بر آورید تا آنجا که به مردانگی و شخصیت شما، ضربه ای نزند و از اسراف و تندروی به دور باشید و با این کار برای کارهای دنیا کمک بگیرید. غریزه نیاز به تفریح ، اگر آزاد و کنترل نشده باشد؛ به طور حتم زیانهایی را به دنبال خواهد داشت. لذا آن گرامی شرایطی را تذکر می دهد: همچون منافی بودن با مردانگی و اجتناب از زیاده روی تا مردم تفریحات سالم را از ناسالم بازشناسند و راه غلط را نپویند. امیرالمومنین علیه السلام نیز تفریح را یکی از وظایف روزانه مردم با ایمان می داند: و می فرماید: شبانه روز افراد مومن باید سه قسمت باشد: قسمتی برای راز و نیاز با پروردگار و قسمتی برای اصلاح امر معاش و تامین زندگی و بخشی برای بهره برداری از چیزهای حلال و نیکو.